Gupiki

 

Opis

     Gupik pawie oczko – Poecilia reticulata. Nazwa zwyczajowa Gupik pochodzi od Girardinus guppi nadanej w 1866 roku przez wielebnego Roberta Johna Lechmere Guppy, uważanego za odkrywcę tego gatunku w Trynidadzie. Samce zazwyczaj nie żyją dłużej niż dwa lat, samice mogą żyć nawet kilka lat. Starsze samice stają się zazwyczaj garbate. Gupik pawie oczko jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych żyworodnych ryb hodowanych w polskich akwariach. Dziką formę można spotkać niezwykle rzadko, ale hodowane przez wiele pokoleń bez selekcji wracają do postaci podobnej do pierwotnej. Nasze domowe zbiorniki zamieszkują głównie gupiki z form ozdobnych, o wiele bardziej barwne od pierwotnych odmian. Są uznawane za ryby spokojne, które powinny żyć w grupie. Samce są bardziej smukłe i mniejsze od samic, a także ich płetwa odbytowa ogonowa została przekształcona w gonopodium. Samce posiadają również różnokolorowe ubarwienie. Gupik pawie oczko powszechnie jest uznawany za rybę bardzo wytrzymałą i łatwą w hodowli. Jest rybą bardzo różnorodną pod względem ubarwienia. Samce gupika pawie oczko posiadają płetwę ogonową w bardzo rozmaitych kształtach. Na podstawie kształtu płetw samca, wyróżnia się 12 standardów. Najczęściej spotykane posiadają ogon w kształcie wachlarza. Samce konkurują między sobą prezentując się przed samicami. Mają trzepoczący styl poruszania się, szczególnie samce podczas zalotów, kiedy podążają za samicą. Gupiki wykorzystywane były w celu niszczenia larw komarów roznoszących malarię. Za centrum hodowli gupika uznawana jest Floryda. Niestety w ostatnim czasie coraz częściej zdarzają się zachorowania tego gatunku. Dzieje się tak zapewne z powodu importu tych ryb z dalekowschodnich hodowli. Dużo pewniejsze są osobniki z rodzimych hodowli. Niektórzy wyróżniają także populację o nazwie gupik Endlera. Jest to ryba bardzo ruchliwa, która faktycznie sprawia wrażenie odmiennego gatunku. Samce tego gatunku posiadają brzuch zdobiony czarnym łódkowatym i krótkim pasem, natomiast płetwa ogonowa wygląda jakby miała górny i dolny miecz.

Rodzina

Piękniczkowate

Pochodzenie

Trynidad, Antyle Holenderskie, Barbados, Grenada, Antiqua, Wyspy Leewarda, Gujana i Wenezuela

Długość

Samice gupika dorastają do około 5 cm, samce do 3 cm

Odżywianie

Większość wszystkich dostępnych w sprzedaży pokarmów. Należy podawać również pokarmy roślinne.

Temperatura

     Znoszą szeroki zakres temperatur. Najlepiej gdy temperatura wynosi od 21-23C (pH około 7). Pomimo ich wytrzymałości, dłuższy czas w chłodzie może skutkować popadnięciem w groźne choroby. Unikajmy narażania je na skoki temperatury.

Warunki hodowlane

     Gupik pawie oczko uznawany jest za bardzo wytrzymały gatunek. Nie należy hodować z gatunkami ryb wykazującymi tendencje do obgryzania płetw. Gupiki wymagają otwartej przestrzeni do pływania. Ogólnie jakość wody powinna być dobra. W celu zapewnienia optymalnych warunków można dodać niewielką ilość soli do wody (1 łyżeczka na 5 litrów wody) Nie wymaga dużego akwarium ( min 30 litrów). 

Rozmnażanie

     Gupiki bardzo łatwo i szybko się rozmnażają. Są rybami żyworodnymi. Brzuch samicy staje się coraz bardziej okrągły w miarę rozwijania się w jajowodach zarodków, a następnie młodych rybek. Na parę dni przed porodem brzuch dorosłej samicy staje się trochę kanciasty. Młode zazwyczaj rodzą się w nocy albo nad ranem. Zazwyczaj co 4-6 tygodni rodzą się mioty liczące około 30-40 sztuk młodych. Największy miot liczył 193 młode. Wykazują tendencje do zjadania nowo narodzonych młodych, dlatego warto przenieść samicę do specjalnie przygotowanego akwarium rozrodczego. Gdy narybek osiągnie około 1 cm długości może być z powodzeniem wpuszczony do akwarium ogólnego Nie należy rozmnażać między sobą blisko spokrewnionych osobników, ponieważ istnieje ryzyko zajścia różnego rodzaju mutacji. Młode rybki można karmić pokarmami pyłowymi lub ugotowanym i rozdrobnionym żółtkiem jaja kurzego. Należy uważać aby nasza populacja gupików nazbyt się nie rozrosła. Szybko rozmnażające się gupiki potrafią szybko przerybić nasz zbiornik.




Nasze zdjęcia: 

Narybek gupika

Pirania

     Jako, że opisaliśmy już wszystkie obecnie posiadane rybki, myślę że można wziąć się za opis tych, których już niestety nie mamy. Uznałem, że na pierwszy ogień powinna pójść Pirania - według mnie najciekawszy okaz ze wszystkich dotychczasowych ;)

PIRANIA CZERWONA

Opis

     Pirania czerwona - Serrasalmus nattereri. Jest to jeden z groźnych gatunków piranii, których wielkie stada zamieszkują dorzecze Amazonki. Niebezpieczne są one w okresie suszy, kiedy obszar żerowania każdego z głodnych stad jest ograniczony do rozmiarów łukowato wygiętych jeziorek, tworzących się w korycie wysychającej rzeki. Budzą w świadomości człowieka powszechny lęk. Często opinie o tym gatunku bardziej formułowane są na legendach, niż na naukowej analizie. Przyczynia się do tego pokazywany w wielu filmach obraz piranii, jako „szalonego drapieżcy”. W normalnych warunkach piranie są płochliwe i bojaźliwe. W zasadzie nie atakują bez powodu napotkanych zwierząt, by w mgnieniu oka pozostawić same kości. Z obserwacji przeprowadzonych w środowisku naturalnym wynika, że zachowują się obojętnie wobec zapachu krwi. Zazwyczaj atakują przebywając w większej ławicy na skutek wytworzonego stanu podniecenia. Ich nazwa wywodzi się z połączenia języka portugalskiego i dialektów indiańskich. Ciało piranii jest bocznie spłaszczone, o wysklepionym grzbiecie. Spośród płetw wyróżnia się płetwa odbytowa o długiej nasadzie sięgającej od płetwy odbytowej do odbytu. Płetwa brzuszna zazwyczaj nie osiąga większych rozmiarów. Pomiędzy płetwą grzbietową, a ogonową znajduje się mała płetwa tłuszczowa pozbawiona promieni. Ich dolna szczęka jest zaopatrzona w duże, ostre zęby umożliwiające odcinanie jak nożem wielkich kęsów. Szczęka górna jest także uzbrojona w bardzo ostre choć mniejsze zeby. Samce są zwykle mniejsze, krawędź ich brzucha widziana od przodu ma kształt litery V (u samic - U). kiedy ryby są podniecone np., w okresie tarła, ich ciała nabierają ciemnej, niebieskoczarnej barwy. Powinny być trzymane jedynie w dużych zbiornikach o pojemności 500 lub więcej litrów. Ryby te musza być zawsze bardzo dobrze karmione. Głodne są agresywne, mogą kaleczyć się, a nawet zabijać wzajemnie.

 

Rodzina - kąsaczowate

Pochodzenie - Dorzecza Amazonki i Orinoko

Długość

Pirania czerwona dorasta do 30 cm. Pirania właściwa (Serrasalmus piraya) do 60 cm, pirania nakrapiana (Serrasalmus rhombeus) do 38 cm. 

 Odżywianie

Najodpowiedniejszym pokarmem są dla nich żywe lub martwe ryby. Piranie nie są zręcznymi myśliwymi i ignorują małe, zwinne rybki. Odpowiednie kawałki mięsa wołowego, wołowych serc, mięsa drobiu, dużych dżdżownic itp. mogą służyć jako pokarm uzupełniający.  

Temperatura - 21-28 C

Warunki hodowlane

Niezbędne będzie akwarium duże, z dobrze filtrowaną wodą. Najlepsza jest woda miękka, nieco kwaśna. Do dekoracji najlepsze są odpowiednio wytrzymałe rośliny lub zastosowanie sztucznych roślin. Można również zastosować sporych korzeni. Często w początkowym okresie po wprowadzeniu do akwarium, piranie ukrywają się bojaźliwie po kątach. Po zaaklimatyzowaniu stają się mniej bojaźliwe, jednak prawie zawsze zachowują się z rezerwą. 

Rozmnażanie

Tę trzydziestocentymetrową rybę rozmnaża się w niewoli tylko sporadycznie. Może powieść się w dużych zbiornikach. Tarło odbywa się między korzeniami podwodnych roślin lub między dużymi roślinami pływającymi. Jednak częściej ikra (około kilka tysięcy ziaren o średnicy od 0,8-1 mm) składana jest w zagłębieniu podłoża, gdzie strzegą jej oboje rodzice. Samiec zwykle przegania samice po upływie jednego dnia. W temperaturze 27 C wylęg trwa od dwóch do trzech dni. Na początku oczy młodych są pozbawione pigmentu. Pojawia się on zazwyczaj po kilkunastu godzinach. Młode możemy karmić świeżo wylęgłymi larwami solowca, które młode zjadają bez większych kłopotów. Po około roku młode przypominają osobniki dorosłe.  

PIRANIA PACU 

Opis

     Pirania Pacu - Piaractus brachypomus. Pirania Pacu jest rybą należącą do rodziny piraniowatych i mogło by się wydawać, że jest rybką agresywną, ale w rzeczywistości jest to spokojna ryba, żywiąca się głównie pokarmem pochodzenia roślinnego. Samce mają spiczastą płetwę grzbietową oraz ciemnoczerwone zabarwienie. Samice z reguły dłużej dojrzewają. Pirania Pacu należy do bardzo dużych ryb, bo może ważyć nawet 25kg.

Rodzina - Piraniowate (Serrasalmidae)

Pochodzenie - W naturalnych warunkach można ją spotkać w dorzeczu Amazonki

Długość - Osiąga do 60cm

Odżywianie 

Pirania Pacu akceptuje większość pokarmów, szczególnie roślinne. Ich dieta powinna zawierać warzywa. Żywią się także mięsem, ale nie zaleca się go do częstego karmienia, bo może skutkować zwiększeniem jej agresywności i zjadaniem innych rybek. 

Temperatura - 22-28°C

Warunki hodowlane 

Piranie Pacu najlepiej trzymać w bardzo dużym zbiorniku (co najmniej 1000litrów na rybę), a nawet w stawie. Przy hodowli tej ryby ważne jest to, aby miała ona wiele kryjówek, które są na tyle duże, aby mogła się w nich zmieścić. Mogą być one tworzone wśród roślin, korzeni lub skał. Wymaga obsadzonych zbiorników, ale może mieć tendencję do pożerania roślinek, dlatego powinniśmy trzymać sztuczne roślinki w akwarium. Pirania Pacu nie powinna być trzymana w akwarium sama, lecz w grupie co najmniej 6 osobników, nawet jeśli częstym widokiem jest trzymanie w zbiorniku pojedynczych okazów. 

Rozmnażanie

Ponieważ rzadkie są przypadki hodowli tej ryby w akwarium, nie ma jeszcze informacji w jaki sposób może być ona rozmnażana. Przypuszcza się, że samica składa ikrę, która zostaje zapłodniona i pozostawiona bez opieki.

W akwarium

Piskorz

Glonojad i piskorz

Molinezje wraz z kiryskiem

Molinezja

Parka molinezji

Molinezja

Z góry

Kirysek i piskorz

Piskorz

Kiryski

     Zainteresowanie tym gatunkiem rybek wzrosło, gdy otwarto granice brazylijskiego stanu Rodonia dla handlu m.in. takimi właśnie zwierzętami. Jest to gatunek, którego w dalszym ciągu naukowcy odkrywają nowe odmiany. Kiryski to miłe dla oka rybki o niewielkich rozmiarach. Cechą charakterystyczna ich wyglądu jest maczugowaty kształt. Gdy spojrzymy na nie z profilu widzimy, że linia łącząca płetwę grzbietowa z pyszczkiem ryby jest dosyć stroma. Ciało mniej lub bardziej krępe posiada piękne i urozmaicone dla rodzaju gatunku ubarwienie. Pokrywa je również warstwa mocnych, dachówkowo przylegających do Siebie płytek. Płetwa ogonowa jest nie duża. Można również przytoczyć fakt, iż posiadają one krótkie wąsiki, które przydają im się w poszukiwaniu pokarmu znajdującego się na dnie akwarium.

Pokarm

     Nie można myśleć, że skoro kiryski odżywiają się resztkami pokarmowymi z podłoża to im to wszystko wystarczy do dalszego życia. Nieprawidłowo karmione ryby często chorują, karłowacieją i dosyć szybko padają. Jeśli chcemy, aby nasze kiryski prawidłowo się rozwijały podajemy im regularnie pokarm przystosowany do pobierania z dna. W jadłospisie rybek pokarm może być podany w formie mrożonej, suchej i żywej. Polecam larwy muchówek, rureczniki, chude skrobane mięso. Dodatkiem może być forma roślinna jedzenia: parzone płatki owsiane, sałata. Trzeba dbać, aby pokarm, który jest przeznaczony dla Kirysków nie był wyjadany przez ryby innego gatunku. Dlatego powinniśmy karmić je późnym wieczorem po zgaszeniu oświetlenia, gdy rybki innych gatunków kończą swoja dzienną aktywność.

Akwarium

     Naturalnymi ich zbiornikami wodnymi są płytkie wody przybrzeżne, bagna i miejsca zalewowe, dlatego akwaria, w których będziemy je trzymać nie muszą być dużych rozmiarów. Kilkudziesięciolitrowe zbiorniki na pewno będą wystarczające, aby utrzymać hodowle tych rybek. Warto dodać, iż poziom wody w akwarium nie może być zbyt wysoki. Podłoże, jakie powinno być zapewnione kiryskom to drobnoziarnisty piasek, który chętnie będą penetrować w celu zdobycia pokarmu. Trzeba zadbać o to, aby akwarium było również wolne od różnych nieczystości. Mowa tu głownie o mule, gdzie rybki grzebiąc w podłożu wzbiją go ku górze zaś on osiada na roślinach tworząc niezbyt ciekawy widok. Akwarium należy szczelnie nakryć, aby rybki nie mogły z niego wyskoczyć. Aby kiryski prawidłowo się rozwijały należy zapewnić im niezbyt silne oświetlenie, jak również dość silny ruch wody.

     Grzałka w niektórych przypadkach nie jest potrzebna, gdy zbiornik stoi w ciepłym pomieszczeniu. Pod względem temperatury gatunek ten nie jest wymagający. Wystarcza im temperatura w przedziale 19-21’C. Zakładając akwarium dla tego gatunku ryb nie należy zapomnieć o roślinach z dużymi liśćmi i rosochatych korzeniach. Ale też z zieloną dekoracją nie przesadzajmy. Kiryski są rybami, które pobierają tlen z nad powierzchni wody, dlatego część powierzchni wody należy zostawić wolną od roślin pływających, regularnie redukując ich ilość. Rybki najlepiej będą się czuły w akwarium gatunkowym, które stworzy im warunki dostosowane do ich potrzeb. W zbiorniku towarzyskim też będą się ładnie prezentowały, ponieważ będą ożywiały martwą scenerię przydenną. Zjadając resztki pokarmowe czyszczą zbiornik. Lubią też przebywać w małych grupkach rybek złożonych z rybek o pokrewnych gatunkach.

Rozmnażanie

     Rozmnażanie Kirysków nie należy do trudnych czynności. Nie duże stado składające się z 5-6 osobników zdolnych do kopulacji powinniśmy przenieść do tzw. akwarium lęgowego. Sprawdzonym sposobem są zbiorniki 20-30 litrowe. Samce powinny być w przewadze ilościowej nad samicami. Odpowiednimi warunkami, które powinny być zapewnione w czasie tarła to częściowa wymiana wody wraz z stopniowym obniżaniem jej temperatury. Jednak to prawdziwe tarło powinno przebiegać w temperaturze 27’C. Określenie płci kirysków to według jednych łatwa, a według innych trudna sprawa. Samce są mniejsze i bardziej filigranowe oraz posiadają płetwę grzbietową nieco wyższą i wyposażone są w większe kolce płetw piersiowych. Samice są bardziej okrągłe, gdy je przekarmimy to nawet są czasami kształtu kulistego. Kiryski nie należą do wstydliwych stworzeń i często można zaobserwować tarło tych ryb. Zmęczony samiec po pościgu samicy odpoczywa w bezruchu, zaś partnerka, która chwile wcześniej uciekała przed osobnikiem męskim uspokaja się i ulegle podpływa do niego. Zbliża się do niego z prawej strony pod kątem prostym do linii brzusznej samca. Wtedy oboje tworzą charakterystyczny kształt litery „T”. w niedługim czasie płeć żeńska składa jaja do płetw brzusznych ułożonych w kształt koszyka. W tym czasie naładowany emocjami samiec poruszony istniejącą sytuacja wydziela nasienie, które samica łapczywie łapie. Nasienie przez przewód pokarmowy i otwór analny przebywa drogę gdzie zapładnia znajdujące się w tzw. koszyku jaja. Po zajściu tego procesu samica udaje się w wybrane miejsce, aby przyczepić ikrę do podłoża.

Popularne odmiany Kirysków

Kirysek spiżowy

     Jego naturalnym akwenem są rzeki Ameryki południowej od Wenezueli po samą Argentynę. Jego długość nie przekracza 6-7 cm, a sylwetka należy do kształtów nieco bardzie wygrzbieconych w porównaniu do innych gatunków tych rybek. Linia brzucha jest zaś nieco wypukła. Barwa na brzuchu szarobrunatna z domieszką koloru żółtego. Przy świetle rozbiegniętym kolor może się wydawać metaliczny. Grzbiet oraz spód ciała jest koloru jasnobrunatnego. Różnica miedzy samcem a samica jest dobrze widoczna z góry. Samiec jest bardziej smukły. Rozmnażają się podobnie jak wyżej opisane. Ikrę składa na roślinach zaś młode wylegają się około 5-9dni.

Kirysek pstry.

     Na pierwsze ślady tego gatunku natrafiono w Brazylii w dorzeczu La Platy. Długość osiąga nie dłuższa niż 7 cm. Rzucające się w oczy wygrzbiecone ciało ma połysk metaliczny. Kolor trudny do opisania: mieszanka żółci, szarości i zieleni. Okolice brzucha są lekko różowawe. Na niektórych płetwach można ujrzeć drobne plamki. Jak we wszystkich gatunkach samiec różni się od samicy większą płetwą grzbietową i mniejszą wielkością ciała.

Kirysek strumieniowy

     Pochodzi z Brazylii oraz Peru. Długość dorosłego osobnika mieści się w granicach 5-7cm. Charakterystyczna jego cechą jest kolor żółtopomarańczowy z szarym nalotem. Powoduje to, że gdy znajduje się przy podłożu trudno jest go odróżnić od barwnego kamyka. Przez cały kręgosłup od głowy aż po ogon ciągnie się szeroki czarny pas. Różnica miedzy samcem a samicą tak jak u wyżej opisanych przypadków. Po zastosowaniu odpowiednich zabiegów łatwo się rozmnaża. Warto też dodać ze te Kiryski nie zjadają ikry ani swojego potomstwa. Można wiec mnożyć ich gatunek bez odławiania dorosłych ryb.

Kirysek niebieski

     Tak jak większość gatunków tej ryby zamieszkuje Brazylie, a dokładniej jej wschodnią część. Długość 5-7 cm. Ubarwieniem przypomina kiryska spiżowego. Płetwa lekko brunatna. Dymorfizm płciowy wyraźnie widoczny. Atrakcyjne ubarwienie bardzo ładnie wkomponowuje się w ciemnie podłoże. Mogą sie rozmnażać w niewoli. Są o wiele mniej płodne od innych gatunków.

Glonojad

Opis

     Możemy wyróżnić wiele bardzo podobnych do siebie gatunków tych znanych i popularnych glonojadów. Jest uznawany za gatunek zgodny, niepłochliwy oraz praktycznie nie interesujący się innymi rybami. Jego ciało posiada ubarwienie od jasnobrązowego i oliwkowo brązowego do prawie czarnego z żółtawobiałymi plamami. Charakterystycznymi cechami glonojadów są: otwór gębowy w formie przyssawki okolonej kolczastymi wyrostkami, dosyć ostre promienie płetw z wyjątkiem płetwy ogonowej oraz silnie spłaszczone ciało. Jest aktywy głównie wieczorem i nocą, kiedy spada ciśnienie atmosferyczne. Większość czasu spędza w strefie przydennej. Jest rybą bardzo pożyteczną, ponieważ zjada szczątki roślinne i resztki pokarmu z dna oraz zeskrobuje też porastające glony. Są typowymi rybami terytorialny, więc jeśli je stłoczymy, mogą wchodzić w konflikty z innymi gatunkami przydennymi, jak również ze sobą nawzajem. Samiec jest zwykle większy z rozgałęziającymi się wyrostkami na przedniej części głowy. Samica jest mniejsza oraz nie posiada wyrostków na głowie.

Rodzina

Zbrojnikowate – (Loricariidae)

Pochodzenie

Tropikalne rejony Ameryki Południowej.

Długość

Zazwyczaj do 12 cm. (Zdarza się, że więcej)

Odżywianie

Może jeść pokarmy w tabletach i płatkowane, pokarmy zielone oraz bezkręgowce takie jak np.: larwy ochotek. Same glony to za mało, aby zaspokoić ich apetyt. Jeżeli nie dostaną pokarmów zielonych to mogą objadać szerokolistne liście roślin.

 

Temperatura

22-30 C.

Warunki hodowlane

     Wymaga akwarium dużego z wieloma szerokolistnymi roślinami, zacieniającymi dno. W akwarium powinno się znajdować wiele kryjówek w których mogłyby się ukryć. Woda powinna być miękka lub średnio twarda o pH 6-7. Ponadto woda powinna być dobrze natleniona oraz systematycznie wymieniana.

 

Rozmnażanie

     Do akwarium tarliskowego przenosimy odpowiednio dobraną parę lub 1 samca i 2-3 samice. Warunki panujące w zbiorniku tarliskowym powinny być zbliżone do tych panujących w zbiorniku ogólnym. Ikra jest zazwyczaj składana w grocie z kamieni lub rurce PCV w ilości 50-100 jaj. Ikrą opiekuje się samiec, który odgania samicę. Młode wylęgają się po około 4-7 dniach, a odżywiają się zawartością z woreczka żółciowego. Po kolejnych kilku dobach młode zaczynają pływać. W tym momencie odławiamy samca, a młode karmimy sparzonymi i roztartymi płatkami owsianymi, roztartą i sparzoną sałatą oraz pokarmami suchymi i roztartymi glonami.

Piskorz mułowy

Opis

     Piskorz mułowy - Misgurnus anguillicaudatus. Jest znana akwarystom od wielu lat. Zazwyczaj nie zwraca się na nie uwagi w sklepach przy wyborze ryb do zakupu, ponieważ nie wyróżniają się ubarwieniem oraz na większą część dnia zakopują się w piasku wystawiając jedynie oczy. Mają jednak nietypową zdolną wśród ryb, ponieważ potrafią przewidywać pogodę. Nie w sensie dosłownym, lecz spadek ciśnienia atmosferycznego, na przykład przed burzą, powoduje u nich nadpobudliwość.

Rodzina

Bocje.

Pochodzenie

Jest gatunkiem szeroko rozpowszechnionym w północno-wschodniej Azji.

Długość

Odnotowano osobniki około 25 centymetrowe, zwykle są jednak mniejsze.

Odżywianie

Spożywa wszystkie pokarmy, zarówno żywe, jak i suche.

Temperatura

Temperatura powinna wynosić od 10-23ºC.

Warunki hodowlane

     Należy mu zapewnić w akwarium podłoże drobnoziarniste, bez ostrych krawędzi. Rośliny powinny być zabezpieczone przed wykopaniem, na przykład sadząc je w doniczkach lub obkładając korzenie kamieniami. Parametry wody nie są istotne. Gatunek ten toleruje szeroki zakres odczynu pH i twardości.

Rozmnażanie

     W akwariach rzadko dochodzi do tarła. Aczkolwiek jeśli to nastąpi to para oplata się ciałami i rozrzuca ikrę pomiędzy roślinami.

Molinezja

Opis

     Molinezja ostrousta – Poecilia sphenops. Jest to jedna z najbardziej popularnych ryb akwariowych. Nazwa Molinezja nie ma związku z występującym u tych ryb melanizmem (ubarwieniem czarnym lub ciemnoplamym). Ryby te są spokrewnionymi gatunkami, zaliczanymi do rodzaju piękniczkowatych. Gatunek ten swoją popularność zawdzięcza ufności i miękkim ruchom. Pochodzi z Meksyku, gdzie zamieszkuje niziny nad zatoką meksykańską, aż po Kolumbię. Do Europy została sprowadzona po raz pierwszy w 1899 roku, jednakże nie rozszerzyła się w akwarystyce na dużą skalę. Drugi raz została sprowadzona w 1908 roku, ale również nie zyskała na popularności. Już 2 lata później firma hodowlana z Magdenburga w Niemczech poinformowała o udanej próbie rozmnożenia. W Nowym Orleanie lata dwudzieste zaowocowały pojawieniem się najbardziej znanej odmiany czarnej.

      Ze Stanów Zjednoczonych została sprowadzona do Europy przez niemiecką firmę w 1930 roku. Molinezja księżycowa została odkryta, udoskonalona i utrwalona w Singapurze po roku 1945. Dokonał tego chiński hodowca Cheah Yam Menga. Szczegóły ubarwienia różnią w zależności od miejsca naturalnego występowania. Molinezja ostrusta jest zdecydowanie bardziej wytrzymałą odmianą, niż molinezja żaglowpłetwa. Ze względu na duży zasięg geograficzny możemy wyróżnić wiele ras molinezji, co powoduje dużą liczbę synonimicznych nazw gatunkowych. Możemy wyróżnić wiele odmian kolorystycznych, jednak najbardziej popularną jest odmiana ,, Black Molly’’. W wyniku licznych mutacji uzyskaliśmy takie odmiany jak np : księżycowa, o krótkich płetwach, smoliście czarną, złotą, marmurkową, zieloną, pomarańczopłetwą i wiele innych. Samca rozpoznajemy po płetwie odbytowej przekształconej w gonopodium. Molinezja ostrousta jest rybą ruchliwą i towarzyską oraz doskonale nadaje się do akwarium wielogatunkowego. Mogą stanowić pierwszy gatunek początkującego akwarysty, jednakże należy pamiętać, że wymagają dobrych warunków. Najczęściej ryby te hodowane są z innymi piękniczkowatymi.

Rodzina

Piękniczkowate (Poeciliidae)

Pochodzenie

Od Teksasu aż po Kolumbię.

Długość

W akwarium samice około 8 cm, a samce 6 cm. W warunkach naturalnych samice do 10, natomiast samce do 8 cm.

Odżywianie

Pokarmy suche i żywe dostępne w handlu. Należy pamiętać również o podawaniu pokarmów roślinnych (szczególnie glony). Są to ryby bardzo żarłoczne.

Temperatura

Od 23 do 28 C. Ciepłolubne oraz wrażliwe na niską i zmienną temperaturę wody.

Warunki hodowlane

     Molinezje ostrouste są typowymi rybami stadnymi, dlatego powinny być hodowane w większej grupie. Akwarium gęsto porośnięte roślinami z wolna przestrzenią do pływania. Ze względu na możliwą agresję samców, powinno się trzymać jednego samca bądź ich większą grupę. Woda mocno filtrowana, dobrze napowietrzana, zasadowa i średnio twarda. Są wrażliwe na azotany oraz produkty przemiany materii. W celu polepszenia parametrów wody można dodać łyżeczkę soli na 5 litrów wody. Akwarium nie powinno być mniejsze niż 70 litrów, jednakże zdecydowanie lepiej czują się w akwariach 100 i więcej litrowych. Stosunkowo łatwo zapadają na choroby, a charakterystycznym objawem jest stulanie płetw.

Rozmnażanie

     Molinezja ostrousta jest gatunkiem stosunkowo łatwym do rozmnożenia. U gatunków koloru czarnego ciąże rozpoznajemy po uwypukleniu brzucha, ponieważ plama ciążowa nie jest dostrzegalna. Wydaje mioty liczące około 80 sztuk co 5-7 tygodni. W trakcie ciąży samica nie może być stresowana, ponieważ poród może się opóźnić lub młode mogą być martwe. Wykazuje tendencje do zjadania swojego potomstwa. Aby zapobiec temu zjawisku na czas porodu należy przenieść samice do osobnego zbiornika. Narybek karmimy pylistym pokarmem i larwami oczlika. Najlepiej aby akwarium tarliskowe było porośnięte delikatnymi glonami, ponieważ młode bardzo chętnie je jedzą. Mogą być również rozmnażane w dużym i bardzo gęsto zarośniętym akwarium ogólnym. W takim zbiorniku nie powinno zabraknąć także roślinności pływającej.

Jak to się zaczęło?

     Parę lat temu byłam posiadaczką 10l akwarium, w którym przez trzy lata znajdowały się różne gatunki ryb, między innymi były to:  gupiki, żałobniczki, neonki, glonojady, piskorze, kiryski. Niestety z braku czasu akwarium zostało zlikwidowane, ale zainteresowanie akwarystyką nie minęło. 

     Wiktor również miał wcześniej styczność z akwariami, gdyż jego tata miał hodowlę gupików, piranii i ślimaków.

     Niedawno padła decyzja o posiadaniu wspólnego zwierzątka, lecz warunki pozwoliły nam jedynie na zakup rybki. W naszym 10l zbiorniku umieściliśmy welona - Bellę. Po kilku dniach dołączyło do niej dwóch towarzyszy - glonojad wraz z kiryskiem. Niestety po 20 dniach Bella zdechła, nie wiemy co było tego przyczyną... Rybka była karmiona regularnie i nigdy nie została przekarmiona, a woda do akwarium była przygotowana odpowiednio wcześniej. Zastrzeżenia można mieć jedynie co do filtra, ponieważ czasami "się zacina" i nie jesteśmy pewni czy odpowiednio napowietrza wodę.

Bella: 

 

 

Glonojad, kirysek i Bella

     Od tamtego czasu dokupiliśmy parkę molinezji black molly, oraz dostaliśmy od siostry, która likwidowała akwarium dwa piskorze. Rybki mają odpowiednią ilość miejsca, ale planujemy powiększyć naszą hodowlę i z niecierpliwością czekamy, aż dotrze do nas nowe akwarium wraz z wyposażeniem...